همـہ چیـــ ـــــــ ـــــزش פֿـآصــہ


لبخنــــــ ــــבش


تیپــــــ ــــــشـ


رفـــــــــــ ــــــــــــــ ـــــــــــــ ـــــــــــتارشـ


اפֿـــــ ـلاقـشـ


اפــساســـــ ـاتـشـ


בوسـت בاشتـنشـ؛


مـפֿـاطب نبوבہ ڪـہ פֿـآصـ باشـہ


פֿـاص بوבه ڪـہ مـפֿـاطب شـבه

گاهــے دلمــ میخواهـد, وقتــے بغض میکنــم,

خــدا از آسمان به زمیـטּ بیاد, اشکـــــ هایم را پاکــــ کند, دستم را بگیرد و

بگوید: اینجا آدما اذیتت میکــنن؟!!!

بــیـــا بــــــریــــــــم پیش خودمـــ!!!

حـقـیـقـت دارد !
کافـی سـت چــمـدان هــایــت را ببــندی
تــا حــاضـر شــونــد ، هـمه
بـــرای ِ از یـــاد بــُـردنــت !
آنـکه بــیشتـر دوستـت میــدارد ، زودتــــر !!!

چون برآرم ز دل سوخته آوا من
زار نالم که دریغا ، که دریغا من
خود ندانم که مرا وایه بود یا نی
کس نپرسید که دارم چه تمنا من
گاه ز آوارگی و درد همی گردم
گردبادی یله در دامن صحرا من
گه فرو می برم از اندُه و نومیدی
سر به زیر پر اندیشه چو عنقا من
یا به کردار یکی نالهّ سرگردان
می سپارم ره این گمشده بیدا من
باز واپس نگرم خسته و فرسوده
سایه ای بینم ، همراه شده با من....

خیلی سخته به تاولهای پاهات بگی راه رفته اشتباه بود….